Była jak maleńki kamyk w wygodnym bucie – cały czas o nim pamiętasz, ale piekielnie trudno się go pozbyć. Woykowska żyła inaczej niż reszta mieszkańców, a przede wszystkim – inaczej, niż żyły wtedy kobiety. Umówmy się, w Poznaniu w XIX wieku emancypantki nie miały lekko. Te, które miały odwagę żyć po swojemu, bezkompromisowo i na dodatek mieć własne zdanie, nie mogły liczyć na przychylność reszty.  

Julia Woykowska otworzyła szkołę, bo chciała uczyć dziewczynki tego, czego uczono chłopców: przyrody, historii i matematyki. Była dziennikarką walczącą o równość społeczną. Pisarką, tworzącą podręczniki dla chłopów i biedoty. Słowem - jest świetną patronką dla organizacji, która za cel stawia sobie wspieranie i wzmacnianie dziewczynek, dziewczyn i kobiet.
 

Od zawsze wiedziałam, co chcę robić – być dziennikarką. Gdy miałam 10 lat nagrywałam własne audycje na magnetofon kasetowy „Maja”. W liceum pisałam do gazetek szkolnych, pracowałam
w magazynie młodzieżowym. Potem były już dorosłe redakcje w radiu i telewizjach informacyjnych.
 

Po dekadzie spędzonej w mediach pomyślałam, że czas na inne wyzwania: zostałam rzecznikiem prasowym dużego projektu telekomunikacyjnego, pracowałam w firmie doradczej, współpracowałam

z samorządami. Cały czas miałam jednak w tyle głowy, że tak naprawdę chcę robić coś zupełnie innego, ale wykorzystując to, czego się już nauczyłam.
 

Prowadzenie Fundacji to spełnienie moich marzeń: dokładanie własnej cegiełki do tego, aby świat był przyjaźniejszym miejscem. Dla wszystkich. 

W Fundacji nie tylko wspieramy kobiety, panie, baby, dziewczynki, dziewuchy, dziewuszki i dziewczyniska w poszukiwaniu własnego pomysłu na siebie, ale też pokazujemy i opowiadamy o tych, które tę drogę mają już za sobą. 

​

Nie znoszę głupoty, tłumów, braku uprzejmości i bałaganu. Lubię kawę, historię, książki, kolor niebieski

i góry. Odpoczywam, gdy chodzę po lesie. Gdybym mogła mieć drugie, równoległe życie, to zajmowałabym się archeologią albo antropologią. 

Z zainteresowania, zamiłowania i z wykształcenia jestem psycholożką, która jeszcze się przyzwyczaja do żeńskiej końcówki tego zawodu :)
Pracuję głównie z dziećmi i młodzieżą, ale w Fundacji pomagam kobietom odgrzebać swoją zakopaną przed latami moc. Poza tym funkcjonuję z różnym natężeniem w rozmaitych rolach - córki matki, matki córek, żony, przyjaciółki, koleżanki i innych.
Lubię ludzi, ciszę, książki, taniec, gorzką herbatę, góry i las. I czekoladę. Nie lubię rumianku, chaosu
i hałasu.

Jestem pogodną, rozważną, spokojną, opanowaną i cierpliwą kobietą, która lubi zaszyć się z książką
w cichym kącie. Gdy zaczynam pracę z ludźmi dodaję jeszcze w pakiecie dużą dawkę energii i poczucia humoru, otwartości i umiejętności inspirowania. Wykorzystuję to w pracy trenerskiej i doradczej, którą bardzo lubię i poświęcam się jej zawodowo.

Zajmuję się rozwijaniem kompetencji miękkich, czyli sztuki komunikacji, asertywności, radzenia sobie ze stresem, organizacji siebie w czasie. Drugą ścieżką jest obszar związany ze sprzedażą i obsługą klienta.
A trzecią doradztwo zawodowe i aktywacja do życia zawodowego. Robię to, gdyż lubię ludzi zadowolonych, którzy czują się spełnieni i ważni. Lubię też podróżować z bliskimi osobami po pięknych miejscach, chłonąc atmosferę, podziwiając architekturę i naturę. Olbrzymią przyjemność sprawia mi słuchanie audiobooków i podcastów… aaaa, i  jedzenie pysznych rzeczy ;-)

Planuję, organizuję i realizuję projekty od kiedy pamiętam, a od 19 lat robię to zawodowo. A że łączę AŻ cały alfabet, to spectrum mojego spojrzenia jest zawsze szerokie.
Organizowałam i wspierałam wiele imprez - od charytatywnych lokalnych festynów po koncerty plenerowe WOŚP. Inicjuję, działam, wspieram, podpowiadam dobre rozwiązania. Słucham. Dlatego zawsze przedkładam spotkanie nad maila. Jedno z takich spotkań „po latach” doprowadziło nas z Pauliną do Julii Woykowskiej i Fundacji. Może nie będziemy aż tak rewolucyjne jak ona, ale mamy coś do dodania w tym kobiecym obszarze.

Prywatnie uwielbiam wymyślać niespodzianki, działać spontanicznie, choć doceniam każde piękne momenty, które zatrzymują mnie na chwilę. A do tego, w wolnych chwilach uprawiam ping-ponga.

Z zamiłowania i wykształcenia jestem psycholożką, filolożką angielską i tłumaczką. Moją pasją są psychologia społeczna, marketing, komunikacja niewerbalna i języki obce. Jestem zorganizowana o czym świadczy ilość list z rzeczami do zrobienia, kalendarzy i notatek. Motywuje mnie poznawanie nowych osób, komunikowanie się z nimi i realizowanie wyznaczonych celów i idei. Prywatnie, rodzina jest moją siłą. Wolne chwile spędzam na spacerach z psem, graniu w planszówki i oglądaniu seriali kryminalnych, gdyż nie ma nic bardziej skłaniającego do myślenia, jak rozwiązanie jakiejś zagadki. Ponadto maluję, rysuję, czytam książki, piekę i robię miliony zdjęć.

Ukończyłam filologie polską na Narodowym Uniwersytecie Lwowskim. Jestem wolontariuszką, koordynatorką projektów polsko-ukraińskich i inicjatyw społecznych, pasjonatką literatury, tropicielką znaczeń, praktykującą tłumaczką.